UNHA ESCAPADIÑA

MOSTEIRO DE CARBOEIRO



• Situación
Está na parroquia de Santa Maria de Carboeiro no concello de Silleda (Pontevedra).
Situado a beira do río Deza, aproveitando un meandro do propio río nunha paraxe abrupta, pero fermosa.

• Historia
O seu comezo foi nos primeiros anos do s. X, ano 936, na propiedade dun ermitán chamado Egica e despois mercada polos condes de Deza, Don Gonzalo Betote e Dona Tareixa Eiriz.
No 939 acabouse a obra e elexiron como primer abade da comunidade ó presbistero Félix e consagrou o convento o bispo de Lugo, Don Hero, quedando así baixa a protección do rei Don Ramiro I de León.
O séculos XII e XIII son os de máis esplendor.
Durante o s. XVI, os pleitos e a mala xestión levan á comunidade a ruina, e xa no 1500 por orde dos Reis Católicos relégase a priorato, como granxa de S. Martiño Pinario, deixando no olvido ata 1836 co abandono total do mesmo.

• Estructura do mosteiro.
A igrexa e de estilo románico e a súa construcción data do s. XII.
A planta da igrexa é de cruz latina con tres naves e cruceiro. Según se di que o autor do Pórtico da Gloria, o Mestre Mateo foi quen diseñou os planos desta igrexa basilical.
Destaca a gran cabeceira con tres ábsides radiais, cripta baixo a cabeceira e na fachada principal desenvólvese o tema dos anciáns da Apocalipse.

LENDA

A COVA DO REI CINTOLO

En Supena, preto de Mondoñedo está a cova do rei Cintolo, según as lendas falan de fadas, tesouros e mouros que a gardan.
Cintolo gobernaba hai moito tempo nunha cidade chamada Bría. Tiña moitas riquezas e unha fermosa filla, chamada Manfada, moi querida por nobres e plebeios, por a súa vontade.
Moitos príncipes e grandes señorías acudían para ver a súa filla para casarse, pero Cintolo non tiña presa por casala nin Manfada por casarse. Os pretendentes eran homes brutos que gañaban a fama e posesións grazas as guerras, asasinatos ó cal aumentaba a súa valía os ollos do rei.
Unha mañá chegou a Bría un xoven conde chamado Hollvrudet, acompañado duns poucos escudeiros. Entre éstos habían xóvenes e ancians e todos falaban moi ben do conde.
O xove conde conquistou o rei coa súa amabilidade e simpatía, pero ó pouco chegou un séquito acompañado de homes de armas. O xefe, home cruel enviou o rei Cintolo unha mensaxe esixindo a man da súa filla para o rei Tuba de Oretón, engadindo que se non o atendía asaltaría o castelo e levaría a princesa.
Ante a amenaza toda a xente do castelo incluindo o Rei mostráronse atemorizados. Ninguén sabia que facer ata que o conde Hollvrudet doulle a solución, ésta era combater él contra o Rei de Oretón. Desta forma envioulle unha carta onde o retaba a unha pelexa corpo a corpo.
Tuba, rei de Oretón non era xoven máis ben, gordo e con pouca habilidade no manexo das armas así que era inferior, pero poseía un don. O don era que era un bruxo e reuniu a todo o seu séquito, que tamén eran bruxos e lanzaron un encantamento para vingarse de Cintolo. Nese intre houbo un terrible estrondo e a cidade de Bría derrubouse, sepultando a todos. O conde Hollvrudet saliu ileso e conseguiu chegar ata o rei Tuba atravesando coa espada. De regreso ó castelo observou con terror que se convertera nun buraco con extrañas columnas, serpes, mouchos… pero a xente desaparecera.

Conta a xente do lugar que dentro da cova está a princesa, pero ésta non pode escapar porque un dos bruxos que acompañaba o rei Tuba tena prisioneira e deixa sair todas as noites ás doce só uns minutos, momento no que ela busca o seu amado polos arredores. Polo que se di que un mortal de corazón limpo que pase por alí, vea e logra desencantala quedará amo das súas riquezas, pero se falla será devorado polo monstruo que vive na cova.

ESCRITORES GALEGOS

ALFREDO BRAÑAS

Vida:
Alfredo Brañas Menéndez naceu en Carballo en 1859, fillo dun rexistrador da propiedade, pasou a súa infancia en Cambados. Estudio o bacharelato en Santiago de Compostela e despois dereito na universidade da mesma cidade. Trala morte de seu pai consegue acabar os estudios grazas a que un amigo de súa nai lle paga a carreira. Acabado os estudios volta a Cambados e traballa nunha notaria, en 1881 volta a Santiago para colaborar nun diario, El Libredón e comeza a exercer de avogado. Entre 1884 e 1885 foi secretario xeral da USC (Universidade de Santiago de Compostela).
Entre os anos 1885 e 1887 foi o director do diario El Libredón, pero acaba deixando polo carlismo declarado do xornal. En 1887 obtén a cátedra por oposición de dereito natural da Universidade de Oviedo e en 1888 marcha a Santiago para obter a cátedra de economía política desa cidade. En 1890 dáselle unha homenaxe en Santiago onde supón a primeira xuntanza de todos os galeguistas nun ambente de unidade.
Participa nos Xogos Florais de Tui no 1891, nos que fai un discurso por primeira vez en galego.
Foi un dos fundadores do Ateneo León XIII en Santiago en 1896.
A crise do 98 vaino apartar das súas ideas rexionalistas e vaino achegar ao carlismo.
Brañas falece no 1900, á idade de 40 anos. O seu corpo foi trasladado ó Panteón de Galegos Ilustres, onde xace nunha tumba coa seguinte inscripción:

Aquí yaz Alfredo Brañas Menéndez boo cristiano: agarimo d’a terra gallega sabio maeso na Escola compostelana. Deus ou teña no ceo. Naceu Janeiro 11.1859. Finou febreiro 21 – 1900.

Obra:
“El Principio Fundamental del Derecho” (1885)
“Fundamentos del Derecho de propiedad” (1887)
“El Regionalismo. Estudio sociológico, histórico y literario” (1889): Foi aceptado por todos os sectores do galeguismo como referente.
“La Patria Gallega” (1890): Nesta obra fala por primeira vez de Galicia como nacionalidade.
“La Renaixença” ou “La España Regional”: Son artigos que comparan os rexionalismo galegos e cataláns.
“Historia Económica” (1894)
“Curso de Hacienda Pública” (1896)
“La Voz de la Sangre y la Voz de la Patria”: Drama.