ESCRITORES GALEGOS

AURELIO AGUIRRE

Vida:

Aurelio naceu na Rúa do Vilar (Santiago de Compostela) o 23 de abril do 1833.

Seu pai morreu pronto, volvéndose a casar súa nai cun cabaleiro de ideas liberais, que influirían no seu fillastro. Aurelio matriculouse na Facultade de Dereito compostelá, onde fixo amistade con personas que logo destacarían no mundo literario, coma Eduardo Pondal, Rosalía de Castro. Aguirre foi o que promovía charlas no Liceo de la Juventud, no Convento de San Agustín.

Con Pondal e outros universitarios participou, o 6 de marzo do 1856, no banquete de Conxo, ó que foron invitados representantes da clase obreira; foi unha especie de toma de conciencia coa realidad social da época na que Aguirre sería a súa figura máis activa, tanto que no seu discurso e os dos outros oradores foron denunciados na Audiencia de A Coruña, que decretou o desterro ás islas Marianas. Menos mal que os bo oficios do fiscal de Santiago fixo que a sanción fose menos severa.

Unha das frases do discurso de Aguirre que “revolucionou” os presentes, foi cando fixo alusión a Xesucristo do que dixo que “era el hijo de un modesto carpintero”. O xoven Aurelio foi recibido polo arzobispo compostelan que quixo coñecer as ideas relixiosas do poeta, antes da entrevista tivo unha forte discusión co secretario da Súa Eminencia, un fraile dominico.

Morreu ós 25 anos na praia de S. Amaro (A Coruña) o 29 de xullo do 1858, coa súa morte os seus contemporáneos considerarono coma o “Espronceda galego”; ademáis polo seu suicidio na praia, foi un dos arquetipos románticos, e modelos para os escritores renovadores do momento.

Obra:

Improvisación: Soneto dedicado a Rosalía de Castro.

A. F.: Romance dunha delicadeza especial, un allegro e dun pensar inmortal.

Ensayos poéticos.

A una pescadora.

El expósito.

Un mendigo.

A un esclavo.

A una huérfana.

El adiós del desterrado.

A la juventud gallega.

Al Liceo de la Juventud de Santiago.

Amor patrio.

Poesías selectas.

A los mártires de Carral.

A mis calumniadores: Versos onde deixa clara a súa fe relixiosa.

El murmullo de las olas: Poema que trascende sobre a Negra Sombra e é un canto sobre o mar, o que lle pregunta “qué les dices a los que sufren, con su murmullo, las olas”.

COTIDIANO

A vendima

Este ano a xente comezou a vendimar moito antes, pois as uvas xa están maduras. Recordo hai uns anos, fora con unha amiga de viaxe, o 1 e 2 de outubro e cando chegara tivera que axudar coa vendima, a remexer no lagar… e agora este ano, a mediados de setembro, xa rematei ca vendima.

Os outros anos había moitos racimos con goios verdes, as uvas case un 50% estaban verdes ou lles dera a peste, pero este ano habría un 1% de uvas verdes ou con peste, ademáis eran grandes racimos, que xa non acordaba eu collelos.

O outono

O outono comezou ca vendima e, pouco a pouco, as noites xa se ven máis grandes, pronto as árbores deixaran caer as súas follas ou cambiaran de cor para dar un cadro fermoso o pasaren pola súa beira, disfrutando dun paseo a tardiña, relaxante, paseniño, escoitando os sons dos paxaros, o tren pasando pola vía, un coche pola carretera, un silbo… quén é, só un paxaro que canta para comunicarse cos seus conxéneres, un esquío brincando de póla en póla e, de súpeto, xa estás de volta dese soño, que che levou a outro mundo, a outra dimensión onde te relaxabas e experimentabas cousas que parece que só os anxos deben sentir, eras como un deles alá, nun ceo especial, facéndote vibrar.

Desperta, a realidade xa che da de fronte, con ladridos de cans, alboroto de cativos, señoras a rifar, volta a rutina, despois dun descanso que só ti coñeces; ese será o teu segredo.

“Qué quererás de min, meu novo outono,

si xa todo cho din na última entrega;

si xa fixen balance e soio anega

tristeza ó corazón en abandono.”

(Arcadio López Casanova)

COTIDIANO

O TREN DA VIDA

Cando ía a herba e era pequena, poñíame a xogar coa auga cerca da vía do tren, pero, claro, meus pais intentaban que non estivera preto, aínda que eu escapaba; o estar preto das vías empezaban a vibrar e apartábame un pouco e alí pasaba cun ruido moi forte e, o mesmo tempo, poñíaseme a pel de galiña, porque era maravilloso, encantábame. Se estaba no prado levantábame de xogar e parábame a ver o tren e a saudabao.

Por qué lle teño tanta admiración, pois dende a miña casa, subíame o valo, ó carón do horreo, e alí víao pasar. Era unha rutina que até de maior o facía e o faría se non fora porque xa non limpan o monte e deixaron crecer as árbores e tápanme a vista, e enfadáme de verdade iso, pero que lle imos facer…

Bueno porque empecei a falar disto, pois porque saíu na tele que xa houbo unha proba do A.V.E. por Galicia, e onde vivo derribaron casas, colleron montes, leiras e terreos para facer a vía do tren novo. E como dixen, o tren xa non o podía ver, pero casualidade, nun monte detrás da casa, os donos do monte cortaron algunhas árbores e, curiosamente, agora teño unha vista da vía do A.V.E. moi boa, pois puiden ver como se construía a vía case dende o principio.

Como vai cambiando a vida, tiña admiración polo tren e agora podo ver o “famoso” A.V.E., só que xa non e o mesmo, éste vai ir a máis velocidade, éste é a modernización, éste xa non é o que comencei a ver de cativa, os anos pasan, a vida pasa e todo vai cambiando, mellorando, aprendendedo, rectificando, experimentando; xa non é coma cando es cativa que todo é inocencia e alegría…