UNHA ESCAPADIÑA

Praia das catedrais

O seu nome é Praia de augas santas, situada en Ribadeo (Lugo). É coñecida por este nome polas apariencias dos seus acantilados.
Está declarado MonumentoNatural pola Consellería de Medio Ambiente da Xunta de Galicia.
O característico desta praia son as diversas figuras que forman as rochas producida pola continuo golpeo das olas contra ellas. Esto pódese ver cando hai baixamar, podendo acceder a un areal que nos levaonda arcos de trinta m., covas, corredores no medio de rochas e outras curiosidades.
Cando hai mareas vivas, as mareas soben e baixan máis do normal podendo chegar a praias veciñas, pero tende coidado e voltar antes de que volva a sibir a marea.

LENDA

LENDA DO PAZO SUBTERRÁNEO

Hai tempo no Pico Sacro (monte próximo a Santiago) había unha torre, dicíase que quén pasara por algún camiño cercano a ela durante a noite, podíase oír os xemidos e lamentos dunha muller alí encantada por un xigante e ben gardada sen que ninguén puidese achegarse a ela. Algúns valentes que ousaron liberala quedaron alí mortos.
Según contan ten os esqueletos colgados a entrada do pazo subterráneo. Dous xigantes de ferro, que se moven a través dun inxenio das portas que cando alguén intenta abrilas caíanlle dous pesado martelos cos cales esnaquizabanlle as cabezas os atrevidos. Ese isto non bastase dise que tralas portas fan garda uns leóns que os destrozarían por se pudiesen esquivar o primeiro atranco.
O xigante do pazo é un bruxo que grazas as artes da maxia destrueu as paredes do castelo e fixo coas pedras e as rochas dos arredores grandes montóns que cubriron a entrada do pazo onde vive.
Dicíase que todo o que os labregos traballaban nas terras ían para os grandes depósitos e horreos do pazo do Pico Sacro, xa que ninguén sabe onde está, pois as rochas cubrírono fai moitos anos que nin sequera os máis vellos do pobo se acordan.
Conta unha velliña do lugar que en S. Lourenzo da Granxa xa fai moitos anos escoitou dicir a súa avoa que unha mociña da súa parroquia desaparecera un día; ó parecer, según din quen a viu estaba falando a noitiña nunha corredoira cun señor, sospeitaron que sería Encanto do Pico Sacro, que a levaría para o seu temido pazo.
Pasou moito tempo sen que ninguén a vira nin se soubera dela, ata que ó cabo de cincuenta anos apareceu ó carón dun ruleiro unha velliña cos cabelos brancos, a cara con enrrugas e os ollos cegos. Coñeceron quén era pois a infeliz preguntaba a todos pola nai daquel rapaza desaparecida, morta facía moito tempo.
Contaba a coitadiña cómo o señor co que falou sendo moza lle dixera que se fora con él, que ía ser tratada coma unha raíña e que tería fermosos vestidos, colares e outras xoias e pedras preciosas de moitas cores, que habería ser servida por criadas. E como ela lle dixera que non quería ir, doulle a beber un viño e despois adormeceuse; ó despertar achouse nun salón moi bonito e cheo de espellos nas paredes, con marcos dourados e grandes cortinas, unha mesa cuberta cun gran mantel branco bordado con flores de moitas cores, deronlle manxares sabrosos e viños doces, pasteis que na súa vida probara nin imaxinara pudiera probar nunca.
Tivo unha vida chea de pracer e encantamento, de festa en festa, xantares delicioso, música, bailes e moi pronto olvidou os seus pais, a súa aldea e toda a súa vida anterior… Ata que pasados algúns meses pariu un fillo mouro. Aquilo produciulle unha gran pena ó saber que tivera un fillo de moura ralea. Entón entroulle a morriña. Pero o señor do pazo díxolle poucos días despois, cando ela pensaba voltar a súa vida chea de praceres:
“Pasou isto por ser desleal conmigo e traizoarme cun dos meus criados mouros; de agora en diante deixaras de ser a miña amada e serás a escrava de todos os que vivimos neste pazo; e traballaras e serviras a todos sen queixarte, xa que polo teu pouco xuizo perdícheste. “
Entón a rapaza chorou os sete chorares e pediulle o señor Encanto que tivera piedade dela, pois non sabía o que lle pasara nin cómo ocurrira tal cousa, a non ser que lle deran unha brebaxe para rirse dela e desgraciala. Pero non serviu de nada e tivo que cumplir o castigo que lle impuxeran. De tantos traballos, amarguras e tanto chorar a diario foise facendo velliña, perdendo a vista dos seus ollos, ata que un día sin saber cómo nin por qué encontrouse na corredoira e foi dar a parroquia onde facía anos a levaran.

ESCRITORES GALEGOS

Nicomedes Pastor Díaz

Vida:
Nicomedes Pastor Díaz Corbelle naceu en Viveiro (Lugo) en 1811. Foi o terceiro de dez irmáns (oito mulleres e dous varóns) puxéronlle o nome do santo do día, San Nicomedes, máis o equivalente en masculino do nome de súa madriña, Pastora.
Seu pai, Antonio Díaz, foi administrador da Armada e chegou a ser contable de correos en Lugo e súa nai era María Corbelle.
Nicomedes ingresou no Seminario de Viveiro e despois no Seminario Santa Catalina en Mondoñedo. Anos máis tarde foi estudiar Leis a Universidade de Santiago de Compostela onde comezou a súa actividade poética. Afectoulle o peche das universidades decretadas por Fernando VII, entón trasladouse a Alcalá de Henares para proseguir os seus estudios e alí conseguiu o título de avogado.
Parece que a súa vocación religiosa era verdadeira, pois morreu solteiro.
Houbo tres importantes valedores que lle facilitaron o seu ingreso na sociedade madrileña:
- Manuel Fernández Varela: Membro do Consello da súa Maxestade e Comisario Apostólico Xeral da Cruzada (cargo eclesiástico de gran importancia) que favoreceu a moitos homes de talento, fomentou o desenrrolo e saneamento da súa terra galega.
- Manuel de Latre: militar liberal destacado nas guerras carlistas, que fixouse nel para recomendalo a postos importantes.
- O académico Manuel José Quintana: poeta e patriota español, por medio deste coñeceu a Espronceda, Larra, Serafín Estébanez Calderón, Ventura de la Vega e moitos outros no que encontra o que anos despois sería o seu mellor amigo e protexido, José Zorrilla. Esta boa relación chega a tal punto que o prólogo da primeira edición de Don Juan Tenorio, obra máis coñecida de Zorrilla, firma Nicomedes Pastor Díaz.
En 1835 foi nomeado, gracias a Latre, oficial do Ministerio de Gobernación en Cáceres, comenzando así unha carreira política.
O 18 de marzo de 1847 foi nomeado membro da Real Academia Española de la Lengua, a partir de aquí entre a súa saude e a negativa a certos lios políticos foi deixando pouco a pouco a política.
Entón centrase na súa vida intelectual e dedícase tranquilamente o seu traballo e o seu estudio.
Foi rector da Universidade de Madrid, nomeado Conselleiro de Estado, nomeado senador do Reino, tamén cumpriu varias misións como embaixador en Cerdeña e Lisboa.
Pese os importantes cargos que ocupou e a súa vida política, foi un home honrado e intachable.
Morreu en marzo do 1863, concedendolle unha pensión a súa nai e a súa irmán para poder sobrevivir despois da súa morte.

Obra:
“Poesías” (1840): Son poemas compostos dende 1828, que foron publicados en revistas coma El Artista.
De feito está o poema “Alborada”(1828), obra en galego que é unha das primeiras obras onde se dan mostras do renacer da lingua galega.
Outro poema é “Egloga de Belmiro e Benigno”, obra en galego, na que dous pastores choran as súas penas de amor.
Predominan os poemas amorosos que xiran en torno a dúas mulleres, Lina, o seu amor adolescente e a outra unha aristócrata que pretendeu na súa idade máis madura.
As súas composicións inspiradas en Lina están cheas de dor, angustia, desconsolo, como o poema “Mariposa negra” (1835), tamén “Al silencio”; “A la muerte” que é un grito de angustia pola morte da sua amada; “A la luna” onde combina a paisaxe galega e a ausencia da súa amada.
Compuxo tamén poemas descriptivos coma “Al acueducto de Segovia”; “En las ruinas de Itálica”, “La sirena del norte”onde describe a paisaxe mariñeira de Galicia; “A la inmortalidad” onde expresa unha dúbida, sobre o máis alá e a perduración.
“Una cita” (1837): É unha novela corta ambientada na Galicia que revive os amores de Lina e a súa morte.
“De Villahermosa a la China. Coloquio de la vida íntima” (1855): Conta os amores do protagonista e a súa conversión relixiosa dende as festas mundanas do pazo madrileño de Villahermosa ata a marcha a China como misioneiro. É unha novela en clave onde o protagonista, Xavier; identificase co autor, ademáis é a novela coa que se consolidou o realismo narrativo.
Ademáis compuxo numeroso artículose varios libros como periodista, político e orador.
“Los problemas del socialismo” (1848 – 1849): Neles revelése a mentalidade conservadora de Pastor Díaz.
Coa colaboración de Francisco Cárdenas, escribiu un libro de biografía coma a de Ángel de Saavedra ou Ramón Cabrera, consta de varios volúmenes.
“Compendio Histórico-Crítico de la Jurisprudencia Romana” (1842)
Entre os seus artículos de crítica destacan “Del movimiento literario en España” e “De las novelas en España”
Publicou en diversas revistas madrileñas, coma “El Artista”, “La abeja” e “El siglo” onde estivo na redacción con Ros de Olano e José Espronceda.
Fundou o semanario “El Conservador” en 1841.
Tamén escribiu para “El correo nacional” e “El Heraldo” e funda un periódico “El Sol” con Antonio de los Ríos Rosas e Gabriel García Tassara.