RECEITA

PISTO DE VERDURAS

Ingredientes

500 gramos de calabacins.
500 gramos de tomates.
500 gramos de pementos.
250 gramos de cebolas.
4 culleradas de aceite de oliva.
2 dentes de allo.
Sal.

Elaboración
1.- Nunha tixola ponse o aceite de oliva e cando está quente engadeselle a cebola picada moi fina, o allo e o perexil, también picados.
2.- Partense os pementos y quitaselle a semente, cortanse en pedaciños e engadeselle na tixola. Todo xunto deixase rehogar tapado e a lume suave.
3.- Quitaselle os calabacines a pel, partense a cuadriños e poñense nunha cazola.
4.- Escaldanse os tomates con auga fervendo durante dous minutos, quitaselle a pel e a semente e cortanse en pedaciños.
5.- Únense os calabacins na cazola, engadeselle o refrito da tixola e todo xunto deixase cocer lentamente e tapado ata que estén no seu punto aprox. uns 45 min.


Observacións
Aplicacións: Primer plato
Preparación: 1hora e 15 min., aprox.
Cocción: 45min.
PAX: 4 personas
Anotacións: Así só, é de primer plato, pero póde acompañar a ovos fritidos ou carne e pescado a prancha, entón seria de segundo. As posibilidades son infinitas, ademáis para agora o verán, é un prato moi agradable.

PERSOEIROS

ANTOLIN FARALDO

Antolin Faraldo Asorey nace en Betanzos no 1822. Bautizouse na parroquia de Santa María de Azogue. Fillo de Feliciano Vicente Farado, escribano de números e de Francisca Asorey Canda, ten dous irmáns máis, Tiburcio e José.
Na súa nenez en Betanzos transcurre nun ambente cristián e monárquico. Na xuventude estudia en Santiago de Compostela, Mediciña, entre os anos 1835 – 1842 e obtivo o título de Bacharelato.
Na Academia Literaria onde lee libros e coñece a realidade de Galicia, ademáis coñece a Benito Vicetto, Neira Mosquera, Pío Terrazo, o mestre Ramón del Sagra e relacionase con eles, entusiasmándose das súas galeguismo ideas.
No 1842 colabora como periodista no Recreo Compostelano sobre temas literarios relacionados con Galicia e coa relixión católica.
No 1843 incorpórase a Diputación Arqueológica Gallega.
No 1845 dirixe o periódico El Porvenir onde mostra abertamente o seu pensamento liberal galego, considerando a Galicia: “Unha provincia autónoma, administrativa e cultural e propoñendo a reconstrucción da patria gallega”.
Sentía a necesidade de crear unha cidade popular que fora a capital da Galiza e xuntar as forzas sociais, políticas, literarias, comerciais e industriais galegas que impulsaran o movemento político do provincianismo galego que sustituíra ó Reino de Galicia.
Quería unha nova organización territorial de provincias e tribunais de xustiza, xa que a Constitución liberal de 1812 dividira en comarcas, concellos e parroquias; en sustitución do antigo Reino de Galicia, dividido en cinco provincias eclesiásticas: Lugo, Tui, Santiago de Compostela, Ouense e Mondoñedo e da abolición da jurisdicción foral dos señoríos.
Esta organización territorial leva a cabo o político liberal ilustrad, Javier de Burgos, no 1833, establecendo en 49 provincias imitando a división territorial francesa, despois de moitas tentativas anteriores.
No 1846, Antolín Faraldo únese ó pronunciamento liberal progresista do comandante Solís. Constituese unha Xunta Superior Provincial de Galicia do cal o presidente e o secretario son Pío Rodríguez Terrazo e Antolín Faraldo respectivamente.
No 1846, meses despois, firman un manifesto en contra do goberno que está, pero fracasa ese pronunciamento polas forzas liberais moderadas do xeneral Narváez, presidente do Goberno do Estado español.
Así o comandante Solís e a súa plana maior do mando son executados en Carral o 26 de abril do 1846.
Antolín Farado e os seus compañeiros partidarios exilianse a Portugal, onde permanecen ata ser amnistiados no 1847.
Faraldo vaise a Madrid, onde escribe varios artículos de carácter progresista no diario Europa e tamén en varios periódicos galegos coma Boletín Mercantil e Industrial de Galicia.
No 1848 decide fixar a residencia en Granada por razóns de saúde, onde morre en 1853.

ESCRITORES GALEGOS

BENITO VICETTO

Vida:
Benito Vicetto Pérez naceu no Ferrol (A Coruña) no 1824.
Seu pai José A. Vicetto, italiano xenovés, era armador, dono e capitán dun barco casou en segundas nupcias con Josefina Pérez. Benito foi bautizado en S. Xiao de Ferrol. Quedou orfo na súa nenez e quedou ó coidado de súa nai. Tiña unha irmá.
Ingresa os 12 anos no Colexio de Gardas Marinas e Pilotos de Arsenal do Ferrol, abandonando por razóns de diñeiro.
Ingresa de soldado no servicio militar, tendo que ir a primeira guerra carlista (dura sete anos). Ó seu término accede ó Real Corpo de Alabardeiros onde permanece ata 1850, pasando a ser oficial de prisións en diversas cidades españolas.
En 1868 co triunfo dos liberais progresistas nomeano director da Fábrica de Moeda de Juvia (Ferrol) onde estivo ata pasar a ser empregado de Facenda Pública na Coruña ata pouco antes da súa morte.
Moi enfermo, regresa a Ferrol e morre, con só 59, no 1878, sendo enterrado no ceminterio da cidade natal.

Obra:
A producción novelística de Benito Vicetto é moi importante.
“El caballero verde” (1844): Tiña 16 cando a escribiu e foi a súa primeira novela romántica e que trata do s. XIV, onde transcurre no mosteiro de Sobrado dos Monxes.
Colabora nos periódicos ferroláns El Ferrolano e Aguila.
En Madrid colabora nos primeiros periódicos ilustrados, El Museo de las Familias e Semanario Pintoresco Español.
En Sevilla nos periódicos, Telégrafo, Eco de la Juventud e La Aurora.
En Extremadura manda diversos artículos a El Jévora en Badaxoz.
Entre 1854 e 1856 dirixiu o periódico El Clamor de Galicia onde facia unha chamada en pro do rexionalismo galego.
En1861 participa no Xogos Florais de Galicia coa poesía “Al enamorado Macías”, que obtivo o segundo premio.
Escribe “Historias de Galicia” (1865 – 1874): Consta de sete tomos e é iniciada coa prehistoria e termina co reinado de Isabel II.
En 1869 colabora co periódico Brigantiño.
Tamén escribiu:
“Los Hidalgos de Monforte” (1851): Escribiuna en Sevilla e foi moi eloxiada pola crítica, e nara o enfrentamento entre o conde de Lemos, fiel a raíña Isabel cos irmandiños acaudillados polo mariscal Pardo de Cela.
“El arquero y yo” Un drama e é unha novela canallesca ambentada no s. XIV.
“Ecos del alma” (1869): Gran recopilación de poesias.
“El último Roade” “Víctor Basben-Páginas de vida íntima” (1874)
“Los Reyes Suevos en Galicia” “El Lago de Limia” (1861)
“Crónicas Galaicas” “El caballero de Calatrava” “Angel de mi amor”
“Araceli-Recuerdos de Coruña” “Amores del conde Basben” “El cazador de fantasmas”
“Corona de fuego” “El conde de Amarante” (1872)
“Horas de insomnio” “Crónicas españolas” (1851): Colección de lendas.
“Cristina” (1852)
“Rogin Rojal o el paje de los cabellos de oro” (1855)
“Historia de una calavera” “Magdalena-Páginas de una pasión” (1861)
“La Baronesa del Frige” “Las tres fases del amor” (1867)
“Las aureanas del Sil” “Tradiciones feudales de Galicia”
Ainda que a súa maior obra foi en castelán tamén escribiu en galego , só tres poemas e un sen título.
Os poemas son:
“Cantigas de Boboriños”
“Ti e eu”
“Sono dunha noite de vran”