AURELIO AGUIRRE
Vida:
Aurelio naceu na Rúa do Vilar (Santiago de Compostela) o 23 de abril do 1833.
Seu pai morreu pronto, volvéndose a casar súa nai cun cabaleiro de ideas liberais, que influirían no seu fillastro. Aurelio matriculouse na Facultade de Dereito compostelá, onde fixo amistade con personas que logo destacarían no mundo literario, coma Eduardo Pondal, Rosalía de Castro. Aguirre foi o que promovía charlas no Liceo de la Juventud, no Convento de San Agustín.
Con Pondal e outros universitarios participou, o 6 de marzo do 1856, no banquete de Conxo, ó que foron invitados representantes da clase obreira; foi unha especie de toma de conciencia coa realidad social da época na que Aguirre sería a súa figura máis activa, tanto que no seu discurso e os dos outros oradores foron denunciados na Audiencia de A Coruña, que decretou o desterro ás islas Marianas. Menos mal que os bo oficios do fiscal de Santiago fixo que a sanción fose menos severa.
Unha das frases do discurso de Aguirre que “revolucionou” os presentes, foi cando fixo alusión a Xesucristo do que dixo que “era el hijo de un modesto carpintero”. O xoven Aurelio foi recibido polo arzobispo compostelan que quixo coñecer as ideas relixiosas do poeta, antes da entrevista tivo unha forte discusión co secretario da Súa Eminencia, un fraile dominico.
Morreu ós 25 anos na praia de S. Amaro (A Coruña) o 29 de xullo do 1858, coa súa morte os seus contemporáneos considerarono coma o “Espronceda galego”; ademáis polo seu suicidio na praia, foi un dos arquetipos románticos, e modelos para os escritores renovadores do momento.
Obra:
Improvisación: Soneto dedicado a Rosalía de Castro.
A. F.: Romance dunha delicadeza especial, un allegro e dun pensar inmortal.
Ensayos poéticos.
A una pescadora.
El expósito.
Un mendigo.
A un esclavo.
A una huérfana.
El adiós del desterrado.
A la juventud gallega.
Al Liceo de la Juventud de Santiago.
Amor patrio.
Poesías selectas.
A los mártires de Carral.
A mis calumniadores: Versos onde deixa clara a súa fe relixiosa.
El murmullo de las olas: Poema que trascende sobre a Negra Sombra e é un canto sobre o mar, o que lle pregunta “qué les dices a los que sufren, con su murmullo, las olas”.
