ESCRITORES GALEGOS

Nicomedes Pastor Díaz

Vida:
Nicomedes Pastor Díaz Corbelle naceu en Viveiro (Lugo) en 1811. Foi o terceiro de dez irmáns (oito mulleres e dous varóns) puxéronlle o nome do santo do día, San Nicomedes, máis o equivalente en masculino do nome de súa madriña, Pastora.
Seu pai, Antonio Díaz, foi administrador da Armada e chegou a ser contable de correos en Lugo e súa nai era María Corbelle.
Nicomedes ingresou no Seminario de Viveiro e despois no Seminario Santa Catalina en Mondoñedo. Anos máis tarde foi estudiar Leis a Universidade de Santiago de Compostela onde comezou a súa actividade poética. Afectoulle o peche das universidades decretadas por Fernando VII, entón trasladouse a Alcalá de Henares para proseguir os seus estudios e alí conseguiu o título de avogado.
Parece que a súa vocación religiosa era verdadeira, pois morreu solteiro.
Houbo tres importantes valedores que lle facilitaron o seu ingreso na sociedade madrileña:
- Manuel Fernández Varela: Membro do Consello da súa Maxestade e Comisario Apostólico Xeral da Cruzada (cargo eclesiástico de gran importancia) que favoreceu a moitos homes de talento, fomentou o desenrrolo e saneamento da súa terra galega.
- Manuel de Latre: militar liberal destacado nas guerras carlistas, que fixouse nel para recomendalo a postos importantes.
- O académico Manuel José Quintana: poeta e patriota español, por medio deste coñeceu a Espronceda, Larra, Serafín Estébanez Calderón, Ventura de la Vega e moitos outros no que encontra o que anos despois sería o seu mellor amigo e protexido, José Zorrilla. Esta boa relación chega a tal punto que o prólogo da primeira edición de Don Juan Tenorio, obra máis coñecida de Zorrilla, firma Nicomedes Pastor Díaz.
En 1835 foi nomeado, gracias a Latre, oficial do Ministerio de Gobernación en Cáceres, comenzando así unha carreira política.
O 18 de marzo de 1847 foi nomeado membro da Real Academia Española de la Lengua, a partir de aquí entre a súa saude e a negativa a certos lios políticos foi deixando pouco a pouco a política.
Entón centrase na súa vida intelectual e dedícase tranquilamente o seu traballo e o seu estudio.
Foi rector da Universidade de Madrid, nomeado Conselleiro de Estado, nomeado senador do Reino, tamén cumpriu varias misións como embaixador en Cerdeña e Lisboa.
Pese os importantes cargos que ocupou e a súa vida política, foi un home honrado e intachable.
Morreu en marzo do 1863, concedendolle unha pensión a súa nai e a súa irmán para poder sobrevivir despois da súa morte.

Obra:
“Poesías” (1840): Son poemas compostos dende 1828, que foron publicados en revistas coma El Artista.
De feito está o poema “Alborada”(1828), obra en galego que é unha das primeiras obras onde se dan mostras do renacer da lingua galega.
Outro poema é “Egloga de Belmiro e Benigno”, obra en galego, na que dous pastores choran as súas penas de amor.
Predominan os poemas amorosos que xiran en torno a dúas mulleres, Lina, o seu amor adolescente e a outra unha aristócrata que pretendeu na súa idade máis madura.
As súas composicións inspiradas en Lina están cheas de dor, angustia, desconsolo, como o poema “Mariposa negra” (1835), tamén “Al silencio”; “A la muerte” que é un grito de angustia pola morte da sua amada; “A la luna” onde combina a paisaxe galega e a ausencia da súa amada.
Compuxo tamén poemas descriptivos coma “Al acueducto de Segovia”; “En las ruinas de Itálica”, “La sirena del norte”onde describe a paisaxe mariñeira de Galicia; “A la inmortalidad” onde expresa unha dúbida, sobre o máis alá e a perduración.
“Una cita” (1837): É unha novela corta ambientada na Galicia que revive os amores de Lina e a súa morte.
“De Villahermosa a la China. Coloquio de la vida íntima” (1855): Conta os amores do protagonista e a súa conversión relixiosa dende as festas mundanas do pazo madrileño de Villahermosa ata a marcha a China como misioneiro. É unha novela en clave onde o protagonista, Xavier; identificase co autor, ademáis é a novela coa que se consolidou o realismo narrativo.
Ademáis compuxo numeroso artículose varios libros como periodista, político e orador.
“Los problemas del socialismo” (1848 – 1849): Neles revelése a mentalidade conservadora de Pastor Díaz.
Coa colaboración de Francisco Cárdenas, escribiu un libro de biografía coma a de Ángel de Saavedra ou Ramón Cabrera, consta de varios volúmenes.
“Compendio Histórico-Crítico de la Jurisprudencia Romana” (1842)
Entre os seus artículos de crítica destacan “Del movimiento literario en España” e “De las novelas en España”
Publicou en diversas revistas madrileñas, coma “El Artista”, “La abeja” e “El siglo” onde estivo na redacción con Ros de Olano e José Espronceda.
Fundou o semanario “El Conservador” en 1841.
Tamén escribiu para “El correo nacional” e “El Heraldo” e funda un periódico “El Sol” con Antonio de los Ríos Rosas e Gabriel García Tassara.