PERSOEIROS

Padre MARTÍN SARMIENTO

Pedro José García Balboa naceu no seo dunha familia noble, en Villafranca do Bierzo (León) no 1695. Pasou a súa infancia en Pontevedra ata 1710, cando trasladouse a Madrid para ingresar na orde benedictina. Posteriormente realizou estudios de Teoloxía en Salamanca, onde adoptou o nome de Martín Sarmiento.

Pasou por varios conventos benedictinos de León e Asturias, onde conoceu o Padre Feijoo, do que foi axente de información documental

No 1725, viaxou a Pontevedra, antes de establecerse en Madrid durante máis de 20 anos. Nesta etapa publicou a única obra que viu a luz en vida do autor, Demostración crítico-apologética del Teatro Crítico Universal (1732), na defensa do Padre Feijoo.

Redactou por encargo Memorias para la historia de la poesía y poetas españoles (1741 – 1745), con este libro ofreceu a primeira noticia moderna, ben informada, da existencia da literatura galega medieval.

No 1745, Sarmiento emprendeu unha viaxe ata Galicia que durou sete meses e que ofreceulle a ocasión de ir recollendo palabras galegas sobre plantas, topónimos, etc. De volta a Madrid, compuxo o Coloquio de Perico e Marica e Diálogo de 24 rústicos, ésta última escribiuna baixo o pseudónimo “O poeta Marcos da Portela” ademáis esta obra non está rematada.

Fixo informes sobre temas relacionados coa botánica, a vocación do autor.

Entre 1754 – 1755 realizou outra viaxe a Galicia que lle permitui recoller voces para o seu Catálogo de voces vulgares y en especial de voces gallegas de diferentes vegetales e tamén a obra Catálogo de voces y frases de la lengua gallega y sobre la paleografía española nesta obra destacou as 1200 coplas populares recollidas durante a súa viaxe a Galicia no 1745.

A súa volta a Madrid, Sarmiento centrouse nunha serie de traballos de historia natural con atención especial a flora galega aos nomes das plantas (1756 – 1762).

A dedicación ó estudio do galego tivo o seu reflexo no Onomástico etimológico de la lengua gallega. Por isto, pódese afirmar que o padre Sarmiento distinguiuse por ser un defensor pasional do estudio da lengua galega, ata tal punto, que xa no seu tempo dixo que había que ensinar ós nenos na lingua do país e que os curas debían predicar e confesar tamén nesa lingua.

Ó último que escribiu foi La educación de la juventud no 1768

Morreu en Madrid no ano 1771.