ESCRITORES GALEGOS

MANUEL CURROS ENRIQUEZ

Vida:
Manuel Curros Enríquez naceu en Celanova (Ourense) en 1851 e morreu na Habana (Cuba) en 1908.
Curros Enríquez marchou da súa casa con quince anos, pois estivera a vivir nun ambiente autoritario dominado pola figura do pai. Mudouse a Madrid onde fixo bacherelato e comezou a carreira de Dereito, que non chegou a rematar.
Participou na revolución de 1868 (para expulsar do trono a raíña Isabel II) aliándose cos republicanos, ideoloxía que sempre permanecería fiel.
Nese anos comezou colaborando na prensa madrileña; tivo que fuxir uns meses a Londres, ó voltar a Madrid comezou traballando como funcionario municipal.
En Madrid participou na sociedade galeguista “Galicia Literaria” onde coindiu con algúns intelectuais galegos que vivían alí.
En 1877 participou con “A Virxe do Cristal”, “O gueiteiro de Penalta” e “Unha voda en Einibó” nun concurso literario convocado en Ourense no que se premiaba con 2.000 reais ó mellor conxunto de tres poemas, que contase unha tradición, un tipo e unha costume de Galicia. Él foi o gañador co cal deulle a oportunidade de atopar un emprego en Ourense, de ese modo deixou Madrid para voltar a Galicia. Nese mesmo ano casou con Modesta Vázquez e tiñeron seis fillos.
Cos problemas que tivo co obispo de Ourense, uníronse problemas persoais e isto fixo que voltase a Madrid onde exerceu o periodismo.
En 1894 emigrou a A Habana onde fundou un periódico, “La tierra gallega” e traballou arreo a prol de Galicia e a súa cultura.

Obra:
A obra literaria en galego de Curros Enríquez está formada por dous libros e algúns poemas soltos compostos en diversas circunstancias.

- Aires da miña terra (1880)
Con este libro Curros Enríquez pretendía enviarlle a sociedade galega do seu tempo unha mensaxe libertadora, transformar a sociedade da incultura, actitude intransixente da Igrexa, o inxusto reparto da riqueza, a miseria…
Non esquencer os tres poemas escritos en 1877, para o concurso literario de Ourense, que se atopan neste libro:
A virxe do Cristal
Recrea con acerto a lenda popular da Virxe de Vilanova dos Infantes (Ourense) onde narra os desgraciados amores de Rosa e Martiño. É o segundo poema narrativo da historia da literatura galega.
Unha voda en Einibó.
O gueiteiro de Penalta.

- O divino sainete (1888)
Trátase dun longo poema que se divide en nove partes (unha introducción e oito cantos) onde nárrase unha imaxinaria peregrinación a Roma, a viaxe efectúase nun tren de sete vagóns, dos que cada un representan un dos sete pecados capitais.
A influencia de Dante é evidente dende o propio título (“Divina Comedia”).
Con este libro de poemas é como únese a liña satírica na literatura culta moderna en galego.